سلام آیا ترك گناه و پشیمانی از گناه آثار گناه رو ازبین می برد؟تشكر

پاسخ : با سلام. خداوند بندگانش را دوست دارد و میخواهد سعادتمند و عاقبت به خیر شوند لذا برای آنان راه بازگشت گذاشته و دری از درهای رحمتش به نام توبه را به سوی آنان گشوده است یکی از دامهای شیطان این است که بنده ی گنهکار را از رحمت خدا ناامید کند لذا یاس از دامهای شیطان و خود گناهی بزرگ است . با توبه ی نصوح (حقیقی) و اصلاح و جبران آن و انجام اعمال صالح خداوند گناهان انسان را می بخشد البته اگر گناه حق الناس باشد باید ادا شود و اگر حق الله است باید قضا شود. اگر انسان حقیقتا پشیمان شود و گناهان گذشته را جبران كند مثلا حق الناس را بپردازد و اگر واجبات را ترك كرده،قضایش را انجام دهد مثل كسی می شود كه گناه نكرده )التائب من الذنب كمن لا ذنب له ) . آمرزش الهی به حدی است که در این صورت حتی به جای گناهان حسنه در نامه ی اعمال او نوشته میشود«اولئک یبدل الله سیئاتهم حسنات. فرقان/70 ». هر كس توبه كند و ایمان آورده و عمل صالح انجام دهد خداوند گناهانش را تبدیل به نیكی میكند و خداوند بخشنده و مهربان است. هیچ کس نباید از رحمت خدا مأیوس باشد . لیکن توبه و ندامت باید حقیقی باشد نه صرف لقلقه ی زبان و توبه ی حقیقی علامت دارد در نهج البلاغه آمده است: «كسى در حضور على(ع) مى‏گفت: «استغفرالله» حضرت فرمود: آیا مى‏دانى «استغفار» چیست؟ استغفار نامى است كه بر شش معنا اطلاق مى‏شود ؛ 1- پشیمانى از گذشته، 2- عزم بر ترك و بازگشت از آن براى همیشه، 3- اداى حقوق دیگران، تا خدا را پاك ملاقات كنى و بر (ذمه) تو بدهكارى نباشد (حق الناس، خمس، زكات و...) ؛ 4- هر فریضه كه ضایع كرده‏اى، ادا كنى (مثل نماز، روزه و نذر واجب و...) ؛ 5- گوشتى كه از حرام) خوردن مال مردم)بر بدن تو رویده، با حزن و اندوه آب كنى تا پوستت به استخوان بچسبد و گوشت تازه میان آنها بروید. ممكن است كسى از راه درآمد، حرام به عیش و نوش و تن‏پرورى بپردازد و یا بر اثر هر لذت حرامى، چاق و فربه گردد. در این صورت حزن و اندوه گناهان گذشته باید به گونه‏اى بر وجود او آتش زند كه خواب و قرار را از وى بستاند. البته این حال براى هر توبه كننده‏اى حاصل نمى‏شود و این در واقع مرتبه‏اى از مراتب كمال توبه و استغفار است؛ 6- سختى طاعت را بر بدنت بچشانى ؛ چنان كه شیرینى گناه را به آن چشاندى. طاعت حق و طوق بندگى مولا، سختى‏ها و محدویت‏هایى دارد ؛ زیرا یك سلسله اوامر و نواهى هست كه بر نفس اماره ناخوشایند است. در مقابل انجام گناه بر وفق مراد نفس اماره همسو با راحتى جسم است. پس همانگونه كه نفس بر وفق مراد خود و بدن بر حسب طبعش، در راحتى و آسایش به سر مى‏برد و لذت گناه را مى‏چشید، باید سختى طاعت و مشقت پذیرش قید و بندهاى الهى و دینى را نیز بچشد. وقتى تمام این شرایط تحقق یافت آن گاه بگویى: «استغفرالله»، (نهج البلاغه، كلمه 417) . موفق باشید.

پی نوشت:

توبه،‌ یعنی حالت پشیمانی و تلاطم‌ دروني‌، هيچ‌ شرطي‌ ندارد و اگر در قرآن‌ كريم‌ و بعضي‌ روايات‌ از «تصميم‌ بر ترك‌» و «استغفار» و يا «اصلاح‌ نفس‌» سخن‌ به‌ ميان‌ آمده‌ است‌، لازمۀ همان‌ تلاطم‌ دروني‌ و پشيماني‌ از گناه‌ است‌. به عبارت روشن‌تر معني‌ ندارد كسي‌ به‌ راستي‌ از گناه‌ پشيمان‌ باشد، امّا تصميم‌ بر ترك‌ نداشته‌ باشد و استغفار نكند و به‌ اصلاح‌ نفس‌ خويش‌ نپردازد. و اگر چنین حالتی به صورت حقیقی برای کسی پدید آمد، قطعاً توبۀ او محقق شده است و پذیرفته خواهد شد.