این استاد اخلاق و عرفان سه سال قبل در سخنانی به مناسبت عید غدیر خم، با تشریح نگاه امام علی (ع) به ولایت و کشورداری، از روزهای سکوت علی گفت و از روزهای دیگری که احساس وظیفه او را بر آن داشت تا دوباره دوشادوش مردم به وظیفه ی زمامداری بپردازد. ایشان تاکید می‌کند که امیرالمؤمنین وقتی مردم هجوم آوردند برای بیعت و او ابا داشت از ریاست و حکومت، و بالاخره با اصرار بیعت کنندگان آن را پذیرفت؛ مردم را توبیخ نکرد که چرا به وصیت پیغمبر عمل نکرده، دیگران را انتخاب کردید. فرمود حالا مردم آمده اند و کمک کار شده اند و از من می خواهند که زمام امور مردم را به دست بگیرم و از طرفی خداوند از عالمان پیمان گرفته که با زیاده خواهی ظالمان و تیره روزی مظلومان کنار نیایند.

ایشان با بیان اینکه “بنده معتقدم حکومت دینی در عصر غیبت معصوم غیر ممکن است” افزود: فقط هنگامی که معصوم در راس کار است حکومت از ظلم و تعدی و اجحاف و فریب و نیرنگ و غدر و مکر و انواع رذائل مبراست و گرنه حاکم غیر معصوم در معرض خطا و جهل و ستم گری است. لذا مردم در عصر غیبت معصوم باید خودشان بر همه امورشان حاکم باشند. همه باید در صحنه سیاست و تصمیم گیری عمومی حاضر و ناظر باشند و این ممکن نیست مگر با آزادی رسانه و آزادی اشخاص و نظارت مستمر عمومی بر همه اصحاب قدرت مردم خدمتگزاران و خادمان خودشان را انتخاب می کنند، عزل می کنند، نقد می کنند، نظارت می کنند و نظر می دهند.

متن کامل بیانات آیت الله امجد به مناسبت عید غدیر خم را که در وب سایت ایشان منتشر شده، در ادامه بخوانید:

‌

هو المحمود

پیامبر خدا فرمود علی‌ مع الحق و الحق مع علی‌. علی‌ محور و مدار حق است. علی جان شیرین پیغمبر است و جانشین او. علی‌ عصمت دارد. معصوم از خطا و از هوا.

با آنکه در غدیر خم پیغمبر گرامی‌ اسلام بعد از اتمام حجه الوداع نظر مبارکش را درباره جانشینی خود اعلام کرد و همه خواص و عوام حاضر در محل غدیر خم با آن حضرت، ولایتش را تبریک گفتند، وقتی امت به هر جهت به سوی دیگران رفتند علی از در معارضه و مخالفت بر نیامد، چون ریاست بر مردم و متولی امور مردم شدن پیش شرطش موافقت و رضایت حکومت شوندگان است و اگر امت از در مخالفت و نارضایتی درآید لاجرم حاکم مسلمان از دو حالت خارج نیست. یا باید ظلم و جور و غدر و مکر پیشه خود سازد و کار به سرکوب و توطئه و فریب و نیرنگ بکشد که حد یقف هم ندارد و انسان تا قعر جهنم با توجیهی از پس توجیه و مکر و حیله و نیرنگی از پس مکر و حیله و نیرنگ باید با این رفتار ظالمانه و فریب کارانه ادامه دهد یا به فکر آخرت و صلاح و فلاح اخروی خود باشد و کاری نکند که کار امت به نزاع و هرج و مرج و خشونت ورزی بکشد.

حضرت امیر علیه السلام وقتی سست عنصری و عافیت طلبی مردمان خودش را در مقابله با سپاه معاویه می دید رنجیده خاطر می شد ولی هرگز رنجیدگی به حق اش منجر به کوچکترین ظلم به احدی از مردم نشد. می فرمود من نمی خواهم با افساد خودم شما را اصلاح کنم. چرا؟ چون با فساد و افساد هرگز اصلاح و صلاح رخ نخواهد داد. نمی شود با ظلم و فریب و اغوا و جور و مکر و غدر مردم را به سمت صلاح و فلاح کشاند.

این که پیغمبر زمامدار امت را بعد از خودش معرفی می کند و مردم مع الوصف کسان دیگری را انتخاب می کنند بهترین دلیل بر این مطلب است که مردم و مخاطبان پیامبر هرگز احساس جبر و تحمیل از جانب انبیا نداشتند. معنای “وما علی الرسول الا البلاغ” همین است، معنای “لا اکراه فی الدین” همین است، معنای “لست علیهم بمسیطر” همین است. علی هم بعد از قتل خلیفه سوم که مردم هجوم آوردند برای بیعت و او ابا داشت از ریاست و حکومت بالاخره با اصرار بیعت کنندگان آن را پذیرفت. حضرت مردم را توبیخ نکرد که چرا به وصیت پیغمبر عمل نکرده، دیگران را انتخاب کردید. فرمود “لولا حضور الحاضر، وقیام الحجّة بوجود الناصر، وما أخذ الله على العلماء أن لا یُقارّوا على کظّة ظالم ولا سغب مظلوم، لألقیتُ حبلها على غاربها”. حالا مردم آمده اند و کمک کار شده اند و از من می خواهند که زمام امور مردم را به دست بگیرم و از طرفی خداوند از عالمان پیمان گرفته که با زیاده خواهی ظالمان و تیره روزی مظلومان کنار نیایند.

بله علم و عدالت باید توامان باشند تا حاکمان بتوانند در میان مردم به حق و قسط و داد زمامداری کنند، فرمانروایی کنند.

عالم عادل مسول است در برابر ظلم بایستد و یاور مظلوم باشد حال چنانچه مبسوط الید شد وظیفه زمامداری بر دوشش می افتد. زمامداری امام عادل قبل از آنکه یک حق باشد، یک وظیفه است. ولی امام عادل آن امام همامی است که می فرماید این حکومت و امارت بر شما مردم بی ارزش ترین و سخیف ترین امور است مگر آنکه “ان اقیم حقاً او ابطل باطلاً “، احقاق حق و ابطال باطل کنم. حق را به حق دار برسانم، یاور ستمدیدگان و خصم ستمگران باشم.

پس امیر مومنان در همان چند سال و اندی حکومت بر آن مردم سست عنصر که در مقابلش قشون کشی های معاویه از شام بود و معاویه یک سره دسیسه و فریب و نیرنگ و هجمه می کرد و علی را و سپاه علی را آماج همه گونه ستمگری و تعدی قرار می داد ولی به رغم همه آن ستمگری ها و جور و ستم ها و فریب و نیرنگ ها آن امام همام هرگز ذره ای از رفتار های معاویه را در عالم سیاست و فرمانروایی نداشت. فرمود “لولا التقی لکنت ادهی الناس” یا ” ادهی العرب تقوی” . دست علی را بسته بودند نه اینکه دهاء و خردمندی نداشت و یا با متون سیاست و کشورداری آشنا نبود، -بلکه- تقوی مانع از ظلم می شود، تقوی مانع از جور و فریب و نیرنگ می شود لذا علی شکست های ظاهری را با آغوش باز می پذیرفت ولی در مقابل کوچکترین خطای اصحابش که در برابر مخالفان و دشمنان غدار و جاهل و خشن اش می خواستند در مقام دفاع از علی علیه السلام احیاناً حرکتی کنند که شائبه ای از ظلم و تعدی داشت می ایستاد و آنان را منع می کرد.

در مجلسی کسی به آن حضرت اهانت کرد – که – “قاتله الله ما افقهه‏” . تا هواداران حضرت خواستند عکس العملی قاطع نشان دهند حضرت منعشان کرد و فرمود “رویداً” . او فقط دشنامی داد و دشنام جزایش دشنام یا عفو و گذشت است و من عفو کردم. همه مردم از ظلم و ستم حاکمان جبار و غدار و مکار خودشان هراسانند و علی علیه السلام در مقام یک حاکم و فرمانروا از ظلم و اجحاف و تعدی رعایایش می نالید. می فرمود : ” لقد اصبحت الامم تخاف ظلم ولاتها و اصبحت اخاف ظلم رعیتی “.

کیست مولا آنکه آزادت کند
بند رقیت ز پایت وا کند

این است که بنده معتقدم حکومت دینی در عصر غیبت معصوم غیر ممکن است. فقط هنگامی که معصوم در راس کار است حکومت از ظلم و تعدی و اجحاف و فریب و نیرنگ و غدر و مکر و انواع رذائل مبراست و گرنه حاکم غیر معصوم در معرض خطا و جهل و ستم گری است. لذا مردم در عصر غیبت معصوم باید خودشان بر همه امورشان حاکم باشند. همه باید در صحنه سیاست و تصمیم گیری عمومی حاضر و ناظر باشند و این ممکن نیست مگر با آزادی رسانه و آزادی اشخاص و نظارت مستمر عمومی بر همه اصحاب قدرت مردم خدمتگزاران و خادمان خودشان را انتخاب می کنند، عزل می کنند، نقد می کنند، نظارت می کنند و نظر می دهند.

باید در نظر دهی آزاد و شجاع باشند. یک جامعه خوب و عادلانه جامعه ای است که شجاعت محور باشد نه شجاعت ستان. اگر مردم را زبون کنیم، اگر افراد شجاع در جامعه خانه نشین شوند، تریبون نداشته باشند، حق نقد و اعتراض و مخالفت نداشته باشند آن جامعه، جامعه معاویه پسند است و با جامعه علی پسند هزاران سال فاصله دارد. ما نمی توانیم علی گو و معاویه خو باشیم. جامعه علی پسند جامعه ای نیست که “عالمها ملجم و جاهلها مکرم” باشد. علی به مردم شخصیت می داد، به حقوق مخالف و معترض و حتی دشمن خود احترام می گذاشت. علی حتی سهم خوارج را با سهم دوستان و اصحابش به صورت مساوی می پرداخت و وقتی گلایه می کردند چرا سهم دوست و دشمن را مساوی می دهی می فرمود خانواده های آنها چه گناهی کرده اند؟

مادر دهر از زادن و آوردن حاکم عادلی چون علی عقیم است و فقط با ظهور امام زمان علیه السلام و حاکمیت آن حضرت بشریت با عدالت علوی آشنا خواهد شد. الهم عجل لولیک الفرج و عجل فی فرجه واجعلنا من اعوانه و انصاره و من المستشهدین بین یدیه.

خدایا عاقبت محمود گردان

فقط هنگامی که معصوم در راس کار است حکومت از ظلم و تعدی و اجحاف و فریب و نیرنگ و غدر و مکر و انواع رذائل مبراست و گرنه حاکم غیر معصوم در معرض خطا و جهل و ستم گری است. لذا مردم در عصر غیبت معصوم باید خودشان بر همه امورشان حاکم باشند. همه باید در صحنه سیاست و تصمیم گیری عمومی حاضر و ناظر باشند و این ممکن نیست مگر با آزادی رسانه و آزادی اشخاص و نظارت مستمر عمومی بر همه اصحاب قدرت مردم خدمتگزاران و خادمان خودشان را انتخاب می کنند، عزل می کنند، نقد می کنند، نظارت می کنند و نظر می دهند.