از آغاز کشف نفت در ایران تا قبل از دولت احمدی نژاد مجموع درآمد حاصل از فروش نفت کمتر از 700 میلیارد دلار بود، اما در طول 7 سال گذشته یعنی از ابتدای سال 1384 تا کنون، درآمد دولت از فروش نفت، گاز و فرآورده های مشتق شده از آن مانند میعانات گازی و محصولات پتروشیمی، مطابق با گزارشهای بانک مرکزی از مرز 700 میلیارد دلار عبور کرده است.
این عدد نجومی در حالی وارد ایران شده است که اثر محسوسی از بهبود وضعیت معیشتی مردم به چشم نمی خورد و در یک سال اخیر با ظاهر شدن آثار هدفمندی یارانه ها نه تنها نفت بر سر سفره مردم نیامده، بلکه ابتدا گوشت و بعد پنیر و اکنون نان در حال خداحافظی با سفره های گروهی از مردم است.
شاید تصور 700 میلیارد دلار برای مردم مشکل باشد، اما برای آشنا شدن ذهنیت جامعه این مبلغ حدود 230 برابر اختلاس سه هزار میلیاردی با قیمتهای رسمی دلار و 400 برابر اختلاس سه هزار میلیاردی با قیمت آزاد دلار است و طبیعی است اگر این پول درست هزینه می شد، نه تنها وضعیت ایران بلکه وضعیت کشورهای دوست و برادر و همسایه مانند سوریه، فلسطین، لبنان، ونزوئلا و بولیوی هم از این رو به آن رو می شد و مردم کل کشورهایی که تا اندازه ای سر سفره نفت ایران مهمان هستند، طعم نفت صد دلاری را می چشیدند.
اکنون باید به این پرسش پاسخ گفت که بر سر این ثروت هنگفت چه رفته است، چرا که اگر قرار باشد حتی نیمی از این مبلغ صرف هزینه های جاری و عمرانی کشور شده باشد، مبلغ 350 میلیارد دلار نیز که بیشتر از کل درآمد دولتهای موسوی و هاشمی ظرف 16 سال است، با احتساب کاهش قیمت دلار، ناپدید شده است.
کسانی که با ارقام اقتصادی آشنایی دارند، می دانند وارد کردن چنین مبلغی به اقتصاد یک کشور می تواند موجب تغییرات گسترده و ساختاری شود. چرا که این مبلغ اگر سرمایه گذاری شود، می تواند به اندازه 4 تا 5 برابر درآمد صنایعی نظیر توریسم و یا صادرات کالاهای معمولی موجب رشد اقتصادی شود، اما ناپدید شدن این مبلغ و آثار آن در اقتصاد کشور، هنری است که تنها از عهده دولتهای نهم و دهم ساخته است.
همه این خسارتهای مادی در مقابل خسارتهای معنوی که به اعتقادات و دین ملت وارد شده موضوع ناچیزی است .
