قریب سى سال پیش در مسجد امیر چخماق یزد در محضر حضرت آیت اللّه علاقه بند یزدى درس مى خواندیم. ایشان که از اوتاد و عالمان نمونه شهر یزد بوده و جایگاه رفیعى در بین مردم این دیار دارند، در مذمت زهد فروشی و تظاهر به امور مذهبى حکایتى را نقل کردند که همواره آویزه گوشمان بوده و بسیار درس آموز مى باشد.


ایشان مى فرمود. زمان تحصیل در یکى از مدارس یزد، گرد استاد حلقه زده بودیم. فردى غیر طلبه هم على رغم اینکه تحصیلات دینى نداشت، در حلقه درس شرکت مى کرد. یک روز زن جوانى که لباس مندرس غیر پوشیده به تن داشت، داخل مدرسه شد و جلوى کلاس درس ما ظاهر شده و درخواست کمک کرد، همه مشغول گوش دادن به سخنان استاد بودند و کسى به او توجهى نکرد. ناگهان آن فرد غیر طلبه بلند شد و به سمت زن رفته و در حالى که دست به سینه او مى زد، با عصبانیت و تندى او را از مدرسه بیرون کرد و به او گفت: مگر نمى دانى اینجا مدرسه علمیه است و نباید با این وضع در اینجا ظاهر شوى؟! بعد از خروج زن و بازگشت آن شخص به محل درس، استاد در بین سخنان خود این بیت را زمزمه کرد:
دانى از چیست که زاهد شکند ساغر مى تا به تقریب کند دست خود آلوده به مى
که به استثناى این جوان غیر طلبه مابقى شاگردان متوجه منظور استاد شده و ایشان درس خود را ادامه داد.

حضرت آیت اللّه علاقه بند با اشاره به این حکایت مى فرمودند، خیلى به قیل و قال ها و داد و فریادهاى برخى انسان هاى مدعى دیندارى و مبارزه نگاه نکنید. به عمل آنها بنگرید که خیلى وقت ها بعضى از حرکات و شعارها و اعمال آنها براى دسترسى و دستیابى به مقصد ناپاکى است که تحت لفافه مبارزه با آن انجام مى دهند.

این نصیحت استاد در طول این سال ها همواره آویزه گوشم بوده و شواهد بسیارى بر آن یافته ام و بحمداللّه در موارد بسیارى مانع از افتادن در گرداب شعارهاى افراد و گروه ها شده است.

اخبار این روزهاى حضور سران دولت انقلابى و استکبار ستیز مخالف آمریکا که در طول هشت سال گذشته همواره مواظب بوده اند مبادا یک ثانیه فرصت حضور در آمریکا و حشر و نشر با آنها را از دست دهند و با انواع نامه‌ها، پیام‌ها و مصاحبه‌ها و سخنرانی‌ها که اکثراً در لباس خطابه هاى آتشین و نصیحت هاى پیامبرگونه و با پیام صلح و دوستی خطاب به آنها همراه بوده است، مرا به یاد این حکایت مى اندازد. و جالب است که ریاست جمهورى سابق ما را همواره به جرم غرب زدگى و شیفتگى به آمریکا محکوم مى کنند، در حالى که رئیس جمهورى وقت آمریکا مدت ها پاى سخنرانى وى مى نشیند و به انواع حیله ها و روش هاى دیپلماتیک متوسل مى شود تا ملاقاتى با وى داشته باشد.
ولى موفق نمى شود
و آقایان مبارز و مجاهد بارها و بارها نامه نوشته و تقاضاى مناظره و مذاکره مى کنند، ولى در طول هشت سال حتى یک لحظه موفق به دیدار با آنها نشده، بلکه مورد سهمگین ترین اهانت ها و بی حرمتی ها هم واقع شده و مى شوند. و جالب اینکه این اهانت ها را هم سند افتخار دانسته و گواهى بر حقانیت خود مى دانند.

در حالیکه امام راحل(ره) زمانى که وزیر امور خارجه قصد داشت جهت سخنرانى به سازمان ملل برود فرموده بودند آیا فکر همه جوانب کار را کرده اید که خداى ناکرده اهانتى به شما نشود؟ چون اهانت به شما اهانت به ملت ایران است. و وقتى با جواب مثبت وزیر مواجه شدند مى فرمایند فکر این را کرده ‌اید که ممکن است هنگام سخنرانى شما بلندگوی سالن را قطع کنند این باعث اهانت به شما بشود. وقتى حضرت امام اهانت در این سطح را هم حاضر نیستند نسبت به نماینده جمهوری اسلامی ایران بپذیرند، چگونه عملکرد مسئولان کشور را در گونه سفرها که بارها و بارها شاهد انواع و اقسام اهانت ها بوده را بپذیریم مگر اینکه بگوییم:

دانى از چیست که زاهد شکند ساغر مى تا به تقریب کند دست خود آلوده به مى



قم - حجت الاسلام والمسلمین مهدی حاضری