یه نام خدا


تلاوت نور و نورانیّت خانه و محل کار
دو آيه در قرآن كريم است كه در يكي از آن مي فرمايد: فرشتگان و حاملان عرش براي مؤمنان طلب مغفرت مي كنند؛ و در ديگري مي فرمايد: ملائكة الله براي اهل زمين استغفار مي كنند.
در آيه اول مي فرمايد: ﴿الّذين يحملون العرش ومن حوله يسبّحون بحمد ربّهم ويؤمنون به ويستغفرون للّذين امنوا﴾[1] در آيه دوم مي فرمايد: ﴿والملائكة يسبّحون بحمد ربّهم ويستغفرون لمن في الأرض ألا إنّ الله هو الغفور الرّحيم﴾[2].
گفته اند: جمع اين دو آيه چنين است كه هم آنجا كه خدا فرمود: فرشتگان حاملان عرش براي مؤمنان طلب مغفرت مي كنند؛ و هم آنجا كه مي فرمايد: براي اهل زمين استغفار مي كنند مراد، مؤمنان هستند؛ زيرا فرشتگانْ غير مؤمن را نمي بينند، غير مؤمن تاريك است. هر خانه اي را كه فرشته مي بيند براي اهل آن خانه طلب مغفرت مي كند. خانه اي كه در آن دين حاكم است، روشن است لذا فرشتگان آن را مي بينند و براي اهل آن طلب مغفرت مي كنند. كافر چون تاريك است، فرشته او را نمي بيند. خدا هم روز قيامت آنان را نمي نگرد. ﴿ولا يكلّمهم الله يوم القيمة﴾[3] ﴿ولا يكلّمهم الله ولا ينظر إليهم يوم القيمة﴾[4].
اگر انسان توانست خانه و مركز كار و محيط زيست خود را اين چنين روشن كند، كم كم نيل او به مقام عالي آسان مي شود. گرچه در ابتدا سخت است؛ امّا بعدها متوجه مي شود كه حرفهاي باطل كم كم انسان را مي رنجاند. گاهي انسان مسائل عقلي و معارف را با گروهي در ميان مي گذارد، چهرهٴ آنان گرفته مي شود؛ چون در ذايقهٴ آنها تلخ است. امّا خود او از اين كلمات لذت مي برد، آنگاه اگر در جمعي بنشيند كه همه اش گفتن و شنيدن و خنديدن و خنداندن است، رنج مي برد. حال كه انسان مي تواند به هر نحو روح خود را تربيت كند، پس چرا او را از راه خوب پرورش ندهد؟ چرا روحش را به كارهاي خوب عادت ندهد؟
كسي كه به باطن قرآن رسيد و آن را خوب تلاوت كرد، فضاي منزلش نوراني خواهد شد.
حضرت عزرائيل (سلام الله‌عليه) شبانه روز پنج بار به هر خانه نگاه مي كند، پيامبر فرمود: اين پنج بار در اوقات پنجگانه نماز است تا ببيند آنها در موقع نماز چه مي كنند. هر خانه كه در آن به نماز، در پنج وقت خود اهميت داده شود، حضرت عزرائيل شهادتين را تلقين صاحب آن خانه مي كند[5].
باز در اين زمينه رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) فرمود: «نوّروا بيوتكم بتلاوة القرآن ولا تتّخذوها قبوراً كما فعلت اليهود والنصاري، صلّوا فى الكنائس والبَيع وعطّلوا بيوتهم»[6] خانه هايتان را با خواندن قرآن روشن كنيد. اگر عده اي با هم در محلي زندگي مي كنند كه نه آثار علمي دارند، و نه خدمتي به اسلام و مسلمين مي كنند، آنجا ديگر خانه نيست؛ بلكه مقبره اي خانوادگي است كه عده اي مرده در آنجا هستند.اگر اثري از اين خانه برنخيزد، تبديل به مقبرهٴ خانوادگي مي شود. بگذاريد از خانه شما به جامعه نور برسد. مانند يهوديها و مسيحيها نباشيد كه در خانه عبادت نمي كنند و فقط در كنيسه، آن هم در زمان مشخص؛ بلكه عبادتهاي عمومي را در مسجد و عبادتهاي خصوصي را در منزل انجام دهيد.
مراكز ديني و مساجد و نماز جمعه و جماعات را بايد حفظ كرد و از اين فيض بزرگ محروم نبود. علي (عليه السلام) مي فرمايد: «الشاذّ من النّاس للشيطان كما أنّ الشاذّ من الغنم للذئب»[7] همان طور كه يك گوسفند مانده از رمه، تحت سرپرستي شبان نيست و طعمهٴ گرگ مي شود، كسي كه جامعه را رها كرده نيز مانند گوسفندي است كه رمه را رها كرده باشد.
مرد نابينايي حضور پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) عرض كرد: من گاهي راهنما دارم كه مرا به مسجد مي آورد؛ گاهي هم راهنمايي كه دست مرا بگيرد ندارم. چه كنم؟ فرمود: بين مسجد تا منزل خود طناب يا نخي قرار بده كه دست به آن بگيري و به جماعت حاضر شوي[8]. حضرت به نابينا مي فرمايد: به هر وسيله كه هست خودت را به مسجد برسان. فاصله گرفتن از امت اسلامي و جامعهٴ مسلمين مخاطره آميز است و بودن در جمع آنان بركاتي به همراه دارد.
برگرفته ازکتاب حکمت عبادات،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص194


[1] ـ سورهٴ مؤمن ، آيهٴ 7.
[2] ـ سورهٴ شوري، آيهٴ 5.
[3] ـ سورهٴ بقره، آيهٴ 174.
[4] ـ سورهٴ آل عمران، آيهٴ 77.
[5] ـ كافي، ج 3، ص 136.
[6] ـ همان، ج 2، ص 610.
[7] ـ نهج البلاغه، خطبهٴ 127.
[8] ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص 293.