با سلام نماز خواندن، غذا خوردن ، زندگی کردن وروزه گرفتن در خانه هر یک از موارد زیر چه حکمی دارد: 1-کسی که کافر است 2-کسی که فقط خدا را قبول دارد و پیامبر وامامان را قبول ندارد. اگر موارد بالا اقوام باشند مثلا پدر یا مادر یاپدربزرگ ، در هر یک حکم چیست؟ حال با این شرایط ،نماز خواندن، غذا خوردن ، زندگی کردن وروزه گرفتن ما چگونه می شود؟چه باید بکنم؟

پاسخ : با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
در ابتدا احکام کافر را عرض می کنیم.
ـ كافر یعنى كسى كه خدا، یا پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را قبول ندارد، یا براى خدا شریكى قرار مى دهد بنابر احتیاط نجس است، هرچند به یكى از ادیان آسمانى، مانند آیین یهود و نصارى ایمان داشته باشد.
ـ كسى كه ضرورى دین اسلام یعنى چیزى را كه همه مسلمانان مى دانند (مانند معاد روز قیامت و واجب بودن نماز و روزه و امثال آن) را منكر شود، چنانچه ضرورى بودن آن را بداند، كافر است و اگر در ضرورى بودن آن شك دارد كافر نیست، ولى احتیاط مستحبّ آن است كه از او اجتناب شود.
ـ هرگاه كسى ـ پناه بر خدا ـ به خدا، یا پیامبر(صلى الله علیه وآله) یا یكى از ائمّه معصومین(علیهم السلام) یا فاطمه زهرا(علیهم السلام) دشنام و ناسزا گوید یا عداوت داشته باشد، كافراست.
ـ كسانى كه به خدا و پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) ایمان دارند، ولى وسوسه هایى براى آنها پیدا مى شود و به مطالعه و تحقیق مى پردازند پاكند و این وسوسه ها ضررى ندارد. بسیاری از کسانی که شاید شما گمان می کنید کافرند از این موارد هستند، و انشاء الله نجس نیستند. در صورت شک هم کافی است که حکم به طهارت آنها کنید. جستجو و تفحص در این رابطه هم لازم نیست.
ـ كسى كه در جامعه اسلامى زندگى مى كند و از اعتقادات او خبر نداریم، پاك است و جستجو و تفتیش لازم نیست.
و اما در ارتباط با ارتباط با کفار باشد گفت: در ارتباطات با کافر، نسبت به نجاست و طهارت بدن، لباس، غذا و ... باید احکام شرعی رعایت شود؛ یعنی با رطوبت نباید با آنها تماس داشت، و اگر تماس برقرار شد، باید تطهیر کرد.
البته در این رابطه باید دانست که تا اطمینان به نجاست حاصل نشده، نباید به آن اعتنا کرد. تفحص در این ارتباط هم لازم نیست.
اما روزه گرفتن و نماز خواندن در منزل کافر به خودی خود اشکال ندارد. غذا خوردن در منزل او هم مشکلی ندارد، مگر در صورتی که نجس باشد.

مترجم و شارح نهج البلاغه به تأکید امام علی(ع) بر رعایت اخلاق در تمام جنبه های زندگی اشاره کرد و گفت: حضرت علی(ع) می دانستند حکومتی که با دروغ برپا شود از آن حکومت صلاح، سامان، راستی و درستی حاصل نخواهد شد، اشتباه ما این است که گمان می‌داریم می‌توانیم دروغ گوییم، ناراستی، پیمان شکنی و جنایت کنیم و ماحصل آن خوبی باشد. در واقع نتیجه حقه بازی و دروغگویی، زندگی اخلاقی نخواهد بود؛ از این رو امیرمؤمنان هرگز حاضر به دروغگویی یا زیر پا گذاشتن هیچ یک از جنبه های اخلاقی نبودند.

دکتر مصطفی دلشاد تهرانی، استاد دانشگاه علوم حدیث در گفت‌ وگو با خبرنگار شفقنا(پایگاه بین‌المللی همکاری‌های خبری شیعه)، نگاه و اعتباری که امیرمؤمنان برای اخلاق قائل بود و همچنین جایگاه اخلاق در تمام جنبه های زندگی حضرت علی (ع) را مورد بررسی قرار داد و گفت: اگر همه مطالب و راه و رسم حضرت علی(ع) را بررسی کنیم، بسیار روشن است که اخلاق اصل زندگی امام (ع) است و آن چیزی که در زندگی بیش از همه باید بر آن پای فشرد و به هیچ وجه زیر پا نگذاشت و تحت تأثیر هیچ شرایطی تغییر نداد، "اخلاق" است...............