فرزندی دارم كه حدود 4 سال سن دارد. او دارای شیطنت زیاد است و در بعضی مواقع خیلی زود عصبانی و از كنترل من و همسرم خارج می شود ، اگر منزل دوستان وفامیل برویم یا آنها به منزل مابیایند خیلی زود هر دو طرف فراری می شوند. اسباب بازی دیگران را می خواهد ولی اسباب بازیهای خودش را به دیگران نمی دهد و می خواهد آنها را بزند. بیشتر از همه خودش اذیت می شود چونكه در بعضی مواقع مرا مجبور می كند كه كتكش بزنم . خلاصه كلام من و همسرم را از زندگی سیر كرده ، خواهشمندم مرا راهنمایی كنید كه چگونه با فرزندم رفتار كنیمتا زندگی به كاممان شیرین باشد.

پاسخ : با سلام
دوست عزیز پیش از هرچیز خدمت شما عرض می كنم كه از هرگونه تنبیه بدنی خودداری فرمایید. چراكه تنبیه هیچ گونه اثر آموزشی نداشته بلكه كودك را لجبازتر و مقاومتر می كند و در افت اعتماد به نفس او اثر مشهودی دارد. درضمن اگر احتمال بیش فعالی دركودك شما وجود داشته باشد، تنبیه هیچ گونه اثر تربیتی نخواهد داشت. چراكه این كودكان تكانش گرند و رفتارهای تكانشی بدون هدف و عبرت گیری از اتفاقات گذشته بروز می كند. سعی كنید به جای امر و نهی های مستقیم از طریق قصه و آموزش مفاهیم از طریق قهرمانان قصه و الگوبرداری، تشویق رفتارهای مغایر با رفتار نادرست (هرچند این رفتار اندك باشد)، ایجاد جذابیت در عملی كه می خواهید او را به سمتش سوق دهید، ایجاد فضایی برای تخلیه انرژی، محروم سازی از فعالیت مورد علاقه بدور از ایجاد ترس و ... به افزایش رفتارهای مطلوب بپردازید. و در اولین فرصت اجازه بدید توسط روانپزشك اطفال مورد مشاهده و معاینه جهت تشخیص بیش فعالی قرار گیرد.

دختر بچه ای دارم که سن او زیر دو ساله. خدا را شکر از سلامت روحی و جسمی مطلوبی هم برخورداره . اخیرا عادت کرده که به هر بچه ای که میرسه موهای اونو میکشه. البته به نظرمیرسه که بگونه ای ابراز علاقه میکنه ودر ظاهرش علامتی از خشونت به چشم نمیخوره بلکه بعضی مواقع با نوعی کیف کردن همراه میشه.این موضوع من و همسرم را آزار میده و بامروری هم که کردیم اتفاقی را که باعث ایجاد این ناهنجاری شده پیدا نمیکنیم.حالا سوالهایی که ذهن مارو مشغول کرده اینه که آیا با بی تفاوتی ازکنار این مسئله رد بشیم ومنتظر گذر زمان بشیم یا اینکه راه حلی برای برطرف کردن این مشکل هست؟ آیا اصلا میشه اینرو به عنوان بیماری تلقی کرد یا مسئله ای است که در سنین بالاتر با مشکل مواجه میشه؟
و درمجموع عکس العمل ما در اینگونه برخوردها چگونه باید باشه؟
از راهنمایی شما سپاسگذارم.
ضمنا اگه کتاب مفیدی هم معرفی کنید ممنون میشم.

پاسخ : با سلام
برادر ارجمند به نظر میرسه كودكان در دوره ای از سنین 2-3 ساله نسبت به برخی از چیزها مثل موی همسالان خود كنجكاو میشن و گاه به عنوان ابزاری برای اعمال پرخاشگری و گاه ابزاری برای برقراری ارتباط از آن استفاده می كنند. در این مواقع بهتره به جای كلمات تنبیهی یا نهی كردن های غیر مستقیم او را به درك احساس كودك دیگر كمك كنید و در همان لحظه فعالیت جایگزینی مثل ناز كردن را به اجرا درآورید. اگر این عمل با لجبازی كودك و واكنش های تنبیهی همراه نباشد به عنوان رفتار اختصاصی رشد گذراست.
كتاب "به بچه ها گفتن از بچه شنیدن"، نوشته آدل فابر، ترجمه نفیسه معتكف، انتشارات دایره را مطالعه فرمایید.