عبدالرحیم سلیمانی اردستانی:

امام علی(ع) در سحرگاه نوزدهم ماه مبارک رمضان سال ۴۰ هجری در محراب عبادت ضربت خورد و دو روز بعد، یعنی بیست و یکم ماه مبارک رمضان، شربت شهادت نوشید. آن حضرت در این فاصله وصیتی به دو فرزند دلبندش، حسن و حسین(ع) فرموده که درسی فشرده از انسانیت و اخلاق و دیانت است. این وصیت نامه در نهج البلاغه تحت عنوان نامه ۴۱ آمده است. در این سخن کوتاه همه آنچه برای انسان بودن، متخلق بودن و متدین بودن لازم است، بیان شده است. می توانیم این فرمایش امام(ع) را تحت عناوین زیر مورد توجه و تامل قرار دهیم: